Door mijn vader ontwikkelde ik een diepe pijn en er was niemand die mij leerde hoe ik daar uitdrukking aan kon geven. Daardoor werden huilbuien, driftbuien en paniekaanvallen mijn manier om te zeggen: ik heb hulp nodig. Ik wilde als kind al zo graag met iemand praten, maar er lag een groot taboe op het zoeken van psychologische hulp. Ook op school leerde ik nauwelijks hoe ik om moest gaan met mijn emoties. Als dat taboe er niet was geweest en als er op school meer aandacht zou zijn voor mentale gezondheid, dan had ik waarschijnlijk eerder geleerd om mijn pijn en trauma’s bespreekbaar te maken en was het genezingsproces veel sneller verlopen. In plaats daarvan zei mijn sterke moeder “Anaïta stel je niet zo aan, niet huilen” en kon ik aan niemand in mijn omgeving vertellen over het vuur dat ik van binnen voelde branden. Hierdoor verergerden mijn klachten. Gedachtes als ik ben het niet waard om van te houden, er is iets mis met mij, ik ben gek aan het worden vulden mijn geest. Gevoelens van angst, verdriet en futloosheid vulden mijn lichaam. Mijn wereld stortte langzaam in.