Zijn trauma, verdriet, woede en angst een groot onderdeel van jouw leven? Ik weet hoe jij je voelt. Eerlijk gezegd dacht ik zelf dat ik niet meer te redden was. Maar soms moeten we een diepe pijn ervaren om te helen. Ik neem je mee in mijn verhaal en hoop je hiermee te inspireren voor jouw eigen weg naar mentale gezondheid.
Mijn vader met een slagersmes
Op mijn derde kwam ik vanuit Moskou naar Nederland. Dochter van een krachtige Russische moeder en een Afghaanse vader met PTSS. Mijn vader was vluchteling en vond in Nederland eindelijk een plek om zijn gezin te herenigen. Maar ondanks deze nieuwe start bleven zijn trauma’s ons achtervolgen. Ik herinner mijn vader dreigend met een groot slagersmes voor het gezicht van mijn moeder en mij. Ik herinner mijn vader dagenlang slapend in bed. Ik herinner mijn vader met een onverschillige glimlach op zijn gezicht wanneer hij mij vergat op te halen van school. Zijn gedrag was onvoorspelbaar, zijn emoties waren chaotisch en zijn geweld plantte een zaadje in mij: ik ben het niet waard om van te houden.
Taboes en stigma’s
Door mijn vader ontwikkelde ik een diepe pijn en er was niemand die mij leerde hoe ik daar uitdrukking aan kon geven. Daardoor werden huilbuien, driftbuien en paniekaanvallen mijn manier om te zeggen: ik heb hulp nodig. Ik wilde als kind al zo graag met iemand praten, maar er lag een groot taboe op het zoeken van psychologische hulp. Ook op school leerde ik nauwelijks hoe ik om moest gaan met mijn emoties. Als dat taboe er niet was geweest en als er op school meer aandacht zou zijn voor mentale gezondheid, dan had ik waarschijnlijk eerder geleerd om mijn pijn en trauma’s bespreekbaar te maken en was het genezingsproces veel sneller verlopen. In plaats daarvan zei mijn sterke moeder “Anaïta stel je niet zo aan, niet huilen” en kon ik aan niemand in mijn omgeving vertellen over het vuur dat ik van binnen voelde branden. Hierdoor verergerden mijn klachten. Gedachtes als ik ben het niet waard om van te houden, er is iets mis met mij, ik ben gek aan het worden vulden mijn geest. Gevoelens van angst, verdriet en futloosheid vulden mijn lichaam. Mijn wereld stortte langzaam in.
Mijn grootste les
Het contact met mijn vader verliep moeizaam, maar op verzoek van mijn moeder bezocht ik hem ieder weekend. Tijdens één van die bezoekjes toonden mijn vader en zijn nieuwe vrouw trots een grote foto van mijn halfbroertje. De foto hing als een trofee boven hun bank en zijn lieve glimlach boorde zich in mijn ogen. Ik ontplofte van jaloezie. De overtuiging ‘ik ben het niet waard om van te houden’ schoot als een mes door mijn lichaam en verscheurde me van binnen. Mijn pijn en woede vuurde ik als kogels tot in de verste hoeken van de kamer. Tegelijkertijd schaamde ik me dat ik iemand anders de liefde van zijn vader niet gunde. Ik wilde zo graag een liefdevol persoon zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Door die wens besefte ik dat ik geen grip had op mijn verleden, maar wel op hoe het verleden mijn heden en de toekomst beïnvloedt. Ondanks alle blauwe plekken en het verdriet dat mij is aangedaan, lag de verantwoordelijkheid bij mij om die pijn te helen.
Trauma verwerken en vergeving
Vanaf dat moment ben ik onder begeleiding van een psycholoog door middel van traumabehandeling en cognitieve gedragstherapie gaan werken aan mijn mentale gezondheid. Daar leerde ik dat het normaal was hoe ik mij voelde en dat ik alles mocht voelen. Door het zien, voelen en erkennen van mijn pijn begon het helingsproces van mijn trauma’s en het belangrijkste: vergeven van mijn vader. Dat proces was de zwaarste beproeving die ik ooit heb gekend. Schrijven, mediteren, visualiseren, intenties zetten, traumabehandeling, mindfulness, EMDR, heel veel oefenen, opnieuw instorten en mezelf weer herpakken. Mijn woede en tranen stroomden in die jaren over het papier en mijn gezicht. Stukje bij beetje voelde ik de pijn meestromen en van mij afglijden.
Een investering voor de rest van mijn leven
Als ik mezelf vergelijk met vijf jaar geleden ben ik een compleet ander persoon geworden. Na vijf jaar oefenen in loslaten, vergeven en pijn verwerken kan ik nu zeggen dat ik 100% van mijzelf en van mijn vader hou. Doordat ik verantwoordelijkheid nam over mijn eigen mentale gezondheid heb ik mijn relatie met hem geheeld.
Mijn verhaal is heftig en heeft veel rafelige randjes. Met een vader die mij mentaal en fysiek pijn heeft gedaan en mij daardoor het gevoel gaf dat ik het niet waard was om van te houden. Door zijn gedrag heb ik een traumatische start in het leven gehad, maar ik veroordeel hem niet en ik zie mijzelf niet als slachtoffer. Door hem ben ik dit werk gaan doen en help ik nu als ervaringsdeskundige en NLP coach anderen op hun reis naar mentale gezondheid. Door te investeren in mijn mentale gezondheid voel ik mij nu zelfverzekerd, in balans en veerkrachtig. Ik neem de leiding over het creëren van mijn droomleven en dat gevoel van geluk gun ik anderen ook. Werken aan je mentale gezondheid is namelijk een investering voor de rest van je leven. Door het delen van mijn eigen verhaal hoop ik jou ook een stem te geven, zodat we de stigma’s en taboes rondom pijn en trauma met elkaar kunnen afbreken. Mijn verleden heb ik geen grip op, maar door mijn verleden heb ik geleerd te helen en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn toekomst.