Deze gastblog is geschreven door Marlinde Nellen, een vrouw die ik enorm bewonder om haar eerlijkheid en die alles behalve zwak is. Laat je door haar verhaal inspireren om je niet gek te laten maken door mensen die hun schaamte op jouw projecteren of die zich oncomfortabel voelen wanneer jij je durft uit te spreken over je mentale issues. Iedereen heeft mentale issues en de mensen die er eerlijk over durfen te zijn, zijn naar mijn mening niet zwak maar juist het krachtigst. Volg Marlinde en haar gedachtenspinsels over hoe zij omgaat met haar mentale struggles klik hier. Liefs Anaïta

Ik huilde. Ik schaamde me. Ik voelde me slecht. En waarom?

Door wat die ene meneer tegen me zei.

Ongeveer 8 jaar geleden ging ik op sollicitatiegesprek bij een groot internationaal bedrijf. Daar ik tot dan toe nog nooit op kantoor had gewerkt, vond ik het alleen al spannend om dat grote, zakelijke gebouw binnen te stappen. De vacature was voor een soort callcenter-functie. Ik werd opgehaald en mocht meelopen naar een kantoor. Bij binnenkomst bleek dat het sollicitatiegesprek gedaan werd door drie mannen. Een Nederlands sprekende man, een Duits sprekende man en een Engels sprekende man. Oké. Dat wist ik niet. Geeft niets. Doe ik. Wel met nog meer zenuwen dan ervoor. Kon dat dan? Nee. Of blijkbaar toch wel.

Hoewel ik Nederlands mocht blijven praten, schakelde ik automatisch tussen de drie talen. Hoe kan ik nu Nederlands blijven praten tegen iemand die Duits of Engels tegen me praat?

Goed, daar gaat mijn verhaal niet eens over. Het gesprek ging naar mijn mening goed. Ook mijn zenuwen kreeg ik onder controle. En toen kwam de vraag waar dit verhaal uiteindelijk over gaat. Een vraag. Een antwoord. Een reactie op dat antwoord.

De vraag luidde: ‘Waar ben je het meest trots op wat je tot nu toe in je leven bereikt hebt?’.

Hoewel ik deed alsof ik na moest denken over deze vraag, hoefde ik dat niet eens.

Mijn antwoord: ‘Op mijn mentale gezondheid. De psychische problemen die ik deels overwonnen heb. Dat ik mezelf zo goed ken en me elke dag sterker voel’.

Best een goed antwoord lijkt mij. Ik, als 23-jarige, was daar het meest trots op.

Helaas, wrong answer.

Een week na het gesprek werd ik gebeld. Ik kreeg een standaard antwoord. ‘Je bent het niet geworden maar we zullen je CV bewaren, wie weet hebben we in de toekomst een passende vacature voor je’. Nou dat is niet zo erg. Jammer, dat wel. Maar ik bedoel, die reactie heb ik al wel vaker gekregen.

Maar toen.

De meneer in kwestie wilde me nog een tip geven. Als er ooit iemand zou zijn die mij zo’n zelfde vraag zou stellen, was het slim om niet over mijn mentale gezondheid te beginnen. Dat kwam zwak over. Labiel. Ze zouden me 100% zeker niet aan nemen. Het was beter om het geheim te houden.

Nou ik weet dus 100% zeker dat mijn CV daar niet bewaard is.

Ik heb gehuild. Echt gehuild. Eerst omdat ik me schaamde. Omdat ik me slecht voelde. Omdat ik me zwak voelde. Waarom had ik nou dat antwoord gegeven? Ik had zoveel andere dingen kunnen zeggen. Waarom dan net dat antwoord? Het was dus niet iets om trots op te zijn. Het was zwak.

Daarna huilde ik van boosheid. Wie dacht die man wel niet dat hij was? Met één zin boorde hij mijn zelfvertrouwen, trots en positiviteit zo de grond in. Hoe durfde hij te denken dat het omgaan met psychische problemen zwak is?

En daarna huilde ik, want waarom liet ik me zo door hem van mijn stuk brengen? Waarom raakte zijn mening mij zo erg? Zijn oordeel. Nou, het antwoord daarop is heel simpel. Omdat het bij mij altijd draaide om de mening en het oordeel van een ander. Mijn eigen mening heeft er nooit toe gedaan. Het hing altijd af van een ander. Dit is nu, 8 jaar later, nog steeds een leerpunt.

Laat ik je dit vertellen; die stem van die man spookt nog steeds door mijn hoofd. Geloof ik die stem nog steeds? Hell to the no. Die stem zorgt er misschien wel voor dat ik nog trotser ben op mezelf. Ik zie mezelf niet als zwak. Ik zie mijn psychische problemen niet als zwak. Echt. Weet je wel hoeveel kracht, energie, lef en nog veel meer dingen er voor nodig is om deze strijd aan te gaan? Weet je wel hoe ongelooflijk sterk je in je schoenen moet staan om dit aan te kunnen? Om elke keer door een diep dal te gaan? Door een mega donkere tunnel zonder uitgang te lopen? Om elke keer onder een soort van permanente donderwolk te lopen? Als mensen die dit meemaken niet sterk zijn, dan weet ik het ook niet meer. Als je dan niet trots op jezelf mag zijn, dan weet ik het ook niet meer.

Als er iets is waar mijn mentale strijd voor heeft gezorgd, dan is het wel dat ik elke dag sterker en sterker word. Ik ken mezelf zo goed. En nog leer ik elke dag nieuwe dingen over mezelf. Elke morgen sta ik op, begin ik aan een nieuwe dag. Een goede of een slechte. Maar elke dag ga ik de strijd weer aan. Elke dag leer ik weer. Stukje bij beetje groei ik.

Mijn mentale strijd is niet zwak, het is sterk. Ik ben sterk. En als er ooit iemand is die mij die ene vraag nogmaals zal stellen, dan zal ik hem precies dat vertellen.

Auteur: Marlinde Nellen